زندگی حضرت امام موسی کاظم(ع)

  در چنین روزی در سال 183 هـ.ق مولای ما امام موسی‌بن‌جعفر(ع)، در سن 55 سالگی، در زندان سندی‌بن شاهک و به دستور هارو‌الرشید ملعون به شهادت رسید. آن حضرت در سن 20 سالگی به امامت رسیدند و مدت 35 سال امامت را به عهده داشتند. پذیرش ولایت و امامت آن حضرت، شرط ایمان و قبولی اعمال و رمز ملاقات خداوند در کمال طهارت و نورانیت است. آن حضرت، سه روز قبل از شهادت، به زندانیان خود«مسیب» فرمود: «من امشب به دیدار فرزندانم می‌شتابم و امانات امامت را به فرزندم علی بن موسی‌الرضا(ع) تحویل می‌دهم».
          مسیب می‌گوید:«شب دیدم آقا مشغول دعا شد و به ناگاه از مصلایش ناپدید شد. ساعتی گذشت و ناگهان دیدم مولایم موسی بن جعفر(ع) به مصلای خویش بازگشت و با دست خویش زنجیرها را به پایش بست. من به سجده افتادم و از خداوند به خاطر معرفت بیشتر امامم سپاسگزاری نمودم. امام مرا از سجده بلند کرد و فرمود: سه روز دیگر من به شهادت می‌رسم. علی پسر من امام شما است. مرا با آبی مسموم خواهند کرد: روز اول بر اثر زهر رنگ من زرد شود، روز بعد رنگم به سرخی می‌گراید و روز سوم رنگم سبز می‌گردد....».
          پس از شهادت، بدن مطهر آن حضرت را طبق دستور هارون با جامه‌های کهنه و همراه با غل و زنجیر روی نردبانی گذرادند و بر دوش چهار برده نهادند و از زندان بیرون آوردند، در حالی که کسی جلوی جنازه صدا می‌زد:«هذا امام الرفضه؛ این امام شیعیان است». آن‌گاه شیعیان باخبر شدند و گل آوردند و احترام کردند و بدن آن حضرت را در کمال شکوه و احترام به خاک سپردند.
         
          منابع:
          1 ـ شیخ حر عاملی، اثبات‌الهدایه، ج3، ص 181.
          2 ـ خیابانی، وقایع‌الایام، ماه رجب، ص 279.